ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ

Πατέρας...Λέξη ιερή ....Πάντα όπως λένε ...οι κόρες έχουν αδυναμία στον πατέρα τους....Εγώ φυσικά δεν θα ήμουν η εξαίρεση.....Πάντα στα μάτια μου ήταν δυνατός και  αγέραστος...πάντα το στήριγμά μου...Όλη  η οικογένειά μου ξέρει την αδυναμία του προς εμένα...Αδυνατώ να τον βλέπω άρρωστο...Είχα φτιάξει την εικόνα του άτρωτου στο μυαλό μου....Όλα  που είμαι , όλα που δεν είμαι...όλα που θα ήθελες και όλα που ήθελες να είμαι, τα γράφω σε μια αράδα ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ! σ'αγαπώ!!!!!!!! Πάντα θα σ'αγαπώ!Να προσέχεις, γιατί σε χρειάζομαι!

ΩΡΕΣ ΠΕΡΙΣΣΥΛΟΓΗΣ

Απορώ πολλές φορές με εμένα...Ποτέ δεν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνική, αλλά πάντα η ψυχή της παρέας...Πως συμβαδίζουν αυτά τα δύο, ποτέ δεν το κατάλαβα...Πάντα έγραφα αυτά που ένιωθα, αλλά τα έγραφα " χύμα" .....Σε σχολικά τετράδια και βιβλία, σε χαρτάκια, σε περιοδικά...Ποτέ οργανωμένα και με τάξη....Νιώθω ότι έχει χαθεί αυτό που είχα....Προσπαθώ και παλεύω μέσα στα προβλήματα της καθημερινότητας πλέον να αποδείξω ότι γεννιέσαι με κάποια πράγματα και όχι " γίνεσαι"....  Χαίρομαι που έμεινα η ίδια ρομαντική και ευαίσθητη Δέσποινα της εφηβείας μου...Αυτό το κράτησα και θα το κρατήσω όσο σκληρή και αν με κάνει η ίδια η ζωή και τα χρόνια που περνούν....Θα μείνω η ίδια ευαίσθητη και κλειστή Δέσποινα....Δε θέλω να αλλάξω...Και ευχαριστώ μέρα νύχτα το Θεό που με αξίωσε να γίνω μάνα...το μέγιστο δώρο που μπορεί να έχει ο άνθρωπος..............

Η ΒΡΟΧΗ-ΟΠΙΣΘΟΔΡΟΜΙΚΗ ΚΟΜΠΑΝΙΑ

Βροχή.......Κάθαρση, ηρεμία....γαλήνη......Μετά από κάθε μπόρα έρχεται η νηνεμία..Και τότε είναι που τη λατρεύεις πιο πολύ! Λατρεύω τις στιγμές που χαζεύω τη βροχή! Υπερλατρεύω το περπάτημα στη βροχή....Η εσωτερική κάθαρση σε όλο της το μεγαλείο!

ΩΡΕΣ ΝΥΧΤΕΡΙΝΕΣ.......

Ώρες περισυλλογής και ανασυγκρότησης...ποτέ δεν πίστεψα ότι είμαι καλή στα λόγια, αλλά πάντα πίστευα και πιστεύω ότι είμαι καλή σε ένα πράγμα...στο κλείσιμο σε εμένα...Ζηλεύω τα άτομα που είναι κοινωνικά, πάντα γελαστά και πάντα αισιόδοξα...εμένα πολύ απλά δε μου βγαίνει...Έχω όμωςκάτι άλλο....ότι και να με απασχολεί,πρέπει να πιάσω πάτο, και μετά να σηκωθώ 2 φορές πιο δυνατή...αλλά καλώς ή κακώς τα χρόνια περνάνε και ο χρόνος δε χαρίζει στις αντοχές και ανοχές...και το" σπάσιμο " όσο περνάνε τα χρόνια κρατάει ολοένα και πιο πολύ....Αφιερωμένο στο αποψινό μου " σπάσιμο"............

ΜΟΝΑΞΙΑ...

Πόσες φορές την επιζητούμε.....και όταν έρθει , η σιωπή που κουβαλάει μαζί της είναι τόσο δυνατή...Σε κάνει να μπεις μέσα στο είναι σου...βαθιά , πολύ βαθιά μέσα σου, όπου δεν έχει καταφέρει άνθρωπος κανένας να προχωρήσει.. Βάλσαμο ή τιμωρία είναι εκείνες τις στιγμές η μοναξιά; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα..πονάει πολύ να μπαίνεις μέσα στο είναι σου...να βλέπεις να λάθη σου...τους φόβους σου...τις ανησυχίες σου...Με κάνει καλύτερο άνθρωπο; Θέλω να πιστεύω ότι ναι....Μάλλον μακάρι να είναι έτσι....Μιλάς με εσένα για εσένα...Γυμνό το είναι σου στέκει εκεί μπροστά σου και σε κοιτάζει άλλοτε επικριτικά, άλλοτε με θυμό, άλλοτε με απελπισία, άλλοτε με απόγνωση και αν σταθείς και λίγο τυχερός, σου χαμογελάει και λίγο, μάλλον μειδιάζει και τότε είναι που παίρνεις ξανά δυνάμεις και σηκώνεις το κεφάλι να αντικρύσεις ξανά το φώς...Ένα φως που δεν έχει φύγει ποτέ, αλλά που πάντα όμως υπάρχει....

ΟΙ ΔΡΟΣΟΥΛΙΤΕΣ

Στην περιοχή του βενετσιάνικου κάστρου του Φραγκοκάστελου στη νότια Κρήτη μαρτυρείται το φαινόμενο της εμφάνισης του στρατού των Δροσουλιτών.
Εκατοντάδες Κρήτες πολεμιστές αντιτάχθηκαν στην επίθεση των τουρκικών στρατευμάτων του Μουσταφά Μπέη στις 18 Μαίου 1828.
Οι Τούρκοι στρατιώτες πολιόρκησαν στενά το κάστρο και στη μάχη που κράτησε εφτά μέρες οι περίπου εξακόσιοι υπερασπιστές του, συμπεριλαμβανομένου του αρχηγού τους Χατζημιχάλη Δαλιάνη, θανατώθηκαν.
Ο Δαλιάνης, που επέλεξε να μείνει στο κάστρο αγνοώντας τις παροτρύνσεις του στρατού του, αποκεφαλίστηκε και το κεφάλι του στάλθηκε στον Πασά.
Τα κόκαλα των πεσόντων λέγεται ότι σήμερα βρίσκονται κάτω από το στρώμα χώματος που αποτελεί το δάπεδο του κάστρου.

Σύμφωνα με τα λεγόμενα των κατοίκων της περιοχής, αν οι συνθήκες είναι κατάλληλες, o επίδοξος παρατηρητής που είναι εφοδιασμένος με υπομονή και οξεία όραση, μπορεί να παρατηρήσει μια σκιώδη παράταξη να αφήνει τα ερείπια της εκκλησίας του Αγίου Χαράλαμπου και να προχωρά κατά μήκος των τειχών του κάστρου. Πάνοπλοι στρατιώτες, ντυμένοι στα μαύρα, προχωρούν σε απλή παράταξη παράλληλα στην ομιχλώδη ακτή.

Το φαινόμενο διαδραματίζεται στο διάστημα μεταξύ 17 και 30 Μαίου
και δε διαρκεί πάνω από 10 λεπτά.

Ντόπιοι κρητικοί αποκαλύπτουν ένα επιπλέον βοηθητικό στοιχείο: το φαινόμενο συμβαίνει συνήθως λίγο πριν την ανατολή, πράγμα που εξηγεί γιατί ένας μεγάλος αριθμός ανθρώπων διανυκτερεύει αυτό το διάστημα κοντά στο κάστρο, με την προσδοκία να παρακολουθήσει ιδίοις όμμασι την προέλαση των γενναίων ψυχών των μαχητών.
Από τη στιγμή της μέρας που προτιμούν να εμφανίζονται προέρχεται η ονομασία "Δροσουλίτες"(δρόσος, πρωινή υγρασία στην ατμόσφαιρα).
Κάποιες προσπάθειες για επιστημονική ερμηνεία του φαινομένου προτείνουν ότι μπορεί να προκαλείται από την αντανάκλαση των ηλιακών ακτίνων από στρατιώτες σε ώρα γυμνασίων στα παράλια της γειτονικής Αφρικής. Ωστόσο η τακτικότητα και η χρονική συνέπεια του γεγονότος αποκλείει το ενδεχόμενο μιας τέτοιας σύμπτωσης.

Η ανάμνηση της θριαμβικής προέλασης των πολεμιστών σε μια παρέλαση θανάτου από αγάπη στην ελευθερία παίρνει υπόσταση στο Φραγκοκάστελο της Κρήτης ακόμα και σήμερα και μπορεί να γίνει φανερή στα μάτια του αποφασισμένου επισκέπτη.

ΣΚΕΨΕΙΣ ..ΨΥΧΗΣ...

Πριν αρχίσω να γράφω άρχισα να χαζεύω τα χρώματα της γραμματοσειράς και μπήκα σε ένα διαφορετικό λαβύρινθο σκέψεων....Χρώμα το χρώμα, απόχρωση της απόχρωσης, προσπαθούσα με τη σκέψη της ψυχής και όχι του μυαλού μου, να δω τι συναισθήματα μου βγάζουν... Ένα παιχνίδι μοναδικό, πρωτόγνωρο, που με έκανε άλλη μια φορά να συνειδητοποιήσω πόσα υπέροχα πράγματα υπάρχουν στη ζωή μας, τα οποία όμως ποτέ δεν τα έχουμε δει σε βάθος, με ένα άλλο οπτικό πρίσμα.....Κίτρινο= θλίψη............κόκκινο= ελπίδα..... μωβ= μελαγχολία...... άσπρο= αγνότητα.... μαύρο = πόνος.....μπλε= γαλήνη.....πράσινο =  χαμόγελο...... αυτά μου έβγαλαν σήμερα....ήθελα να τα αποτυπώσω αυτά τα χρωματικά συναισθήματα, γιατί προφανώς την επόμενη φορά που θα κάνω ξανά το ίδιο, κάθε χρώμα θα έχει να μου πει και κάτι άλλο......

ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Πόση γαλήνη δε νιώθω τις στιγμές που επικρατεί απόλυτη ηρεμία στο χώρο που βρίσκομαι! Πολυτέλεια στις μέρες μας να ακούς τον ήχο της απόλυτης σιωπής....να νιώθεις πως κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και ο παράδεισος...Να λάμπει το βλέμμα από την  στιγμή αυτή της απόλυτης σιγής....να γεμίζεις τις μπαταρίες εκείνα τα λίγα λεπτά....τα δευτερόλεπτα.....Να ακούς την ίδια σου την ανάσα.......Είναι από εκείνες τις στιγμές που θα κουβαλάμε πάντα μέσα μας....ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ που μπορώ εξ' αιτίας της απόλυτης ηρεμίας να ακούσω το είναι μου.....

Δωσ' μου λόγο να σωθώ....Μεγάλη κουβέντα αυτό....Όλοι μας προσπαθούμε να αγκιστρωθούμε από κάτι....από κάπου που νομίζουμε ότι θα μας βοηθήσει να ζήσουμε...να νιώσουμε...να νικήσουμε τις δυσκολίες.....Αυτό το κάτι για τον κάθε ένα από εμάς είναι εντελώς διαφορετικό...Εξαρτάται από τον χαρακτήρα μας, από τα θέλω μας, από τους φόβους μας.....Ανεξάρτητα από όλα αυτά όμως, όλοι έχουμε ένα κοινό σημείο....ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ.....

ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ...

κι όμως......και οι άντρες κλαίνε....και κλαίνε με αληθινά δάκρυα...δάκρυα πόνου....δάκρυα θλίψης.....Όταν κάποιος άντρας φτάσει στο σημείο να τσαλακώσει τον αντρικό του εγωϊσμό και την εικόνα του και να αρχίσει να κλαίει, έχουν γκρεμιστεί τα πάντα μέσα του.....Με έχουν στιγματίσει εικόνες που έχω δει με άντρες να κλαίνε από πόνο....ψυχικό πόνο....Θα έδινα πολλά πράγματα να μην το είχα δει  ποτέ αυτό......Είναι αρκετά εγωϊστικό από εμάς τις γυναίκες να επιθυμούμε να κλάψει κάποιος άντρας για εμάς.....Προτιμώ να γελάει κάποιος άντρας μαζί μου από το να κλαίει εξ' αιτίας μου.......

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ- ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Άλλη μια μέρα που πρέπει να πάω στη δουλειά...Άλλο ένα πρωϊνό που αγανακτώ να σηκωθώ από το κρεβάτι...Σηκώνομαι πιο κουρασμένη από όταν ξαπλώνω...και πως να μην είμαι έτσι αφού στριφογυρνώ όλη τη νύχτα σχεδόν...τι προβατάκια μετρώ.....τι σκέφτομαι χαρούμενες στιγμές....τι με φαντάζομαι εύθυμη, δυνατή και χαμογελαστή.....ΤΙΠΟΤΑ δεν πιάνει.....Έχω μπει για τα καλά στου λούκι του ρομπότ όπως το ονομάζω εγώ.....Ενσωματώθηκα κι εγώ σε αυτό που ποτέ δεν επιθυμούσα.....Ένα καλοκουρντισμένο ρολόι .......Αυτό τελικά γινόμαστε όλοι μας.....Όσοι έχουν καταφέρει και δεν το ενστερνίζονται, κατά βάθος τους ζηλεύω......Άσε τους άλλους να τους λένε ανεύθυνους...Έτσι κι αλλιώς όλη η ζωή μας από την αρχή μέχρι το τέλος της σχολιάζετε.....
Θα προσπαθήσω λέω κάθε βράδυ στον εαυτό μου να βλέπω πιο χαλαρά τη ζωή...να ρουφάω στιγμές....και;  τίποτα δεν κάνω..η καθημερινότητα με πνίγει και δεν μου αφήνει περιθώρια να βγουν τα θέλω....Αυτό που λυπάμαι είναι ότι .....ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ πέρασαν...και ας μου λένε όλοι ότι τώρα είναι για εμένα.......

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΝΗ....

Ψυχή μου μόνη.......Όπως ακριβώς το λένε οι λέξεις...Η μοναξιά της ψυχής είναι αβάσταχτη.....Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ίσως...τελικά εγώ έχω κάποιο πρόβλημα....Ποτέ όσο με θυμάμαι δεν ένιωσα χαλαρή, όμορφα...Πάντα μια θλίψη στο βλέμμα, στην ψυχή μου , στο είναι μου...μια θλίψη και μια αίσθηση μοναξιάς που την κουβαλάω σαν δεύτερο δέρμα μου....Ένα δάκρυ μόνιμο στο βλέφαρο, ορατό τις στιγμές που είμαι μόνη και αόρατο όταν είμαι με κόσμο...Εκεί είναι που δίνω ρεσιτάλ ηθοποιϊας.....Ένα γέλιο δυνατό και ένα χαμόγελο ακόμα πιο φωτεινό και ας κλαίνε τα μάτια μου...και ας είναι κενή η ψυχή μου.....Έχω τα πάντα που θα επιθυμούσε ένας άνθρωπος...Την υγεία μου πάνω από όλα, με ευλόγησε ο Θεός και μου χάρισε τη μητρότητα, μια δουλειά που πολλοί θα την ήθελαν, μια δεμένη οικογένεια....Κι όμως.......αυτή η αίσθηση μέσα μου με τρώει....Δεν με αφήνει να χαρώ, να χαλαρώσω, να νιώσω, να αφεθώ, να ζήσω τις στιγμές......Λατρεύω την απομόνωση..τις στιγμές που ζω με το εγώ μου......Η απόλυτη ταύτιση του εγώ μου με εμένα.......

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΝΗ............

ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ- ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΟΚΚΟΣ( new song 2011)

ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ...

Πόσες φορές την ημέρα δεν προγραμματίζουμε το αύριο....το μεθαύριο....τον επόμενο μήνα....Πόσες νύχτες δεν καθόμαστε να χαλαρώσουμε υποτίθεται και σκεφτόμαστε τα προβλήματα της καθημερινότητας....Νιώθουμε άτρωτοι...μικροί Θεοί....Ότι κρατάμε τη ζωή μας στα χέρια μας και την καθοδηγούμε εμείς...Στο κάτω κάτω της γραφής η ζωή μας είναι....Πόσες φορές έχουμε την ευκαιρία να πούμε ένα γλυκό λόγο στη μητέρα μας, στα παιδιά μας...στα αδέρφια μας...Και ποτέ δεν το κάνουμε...έχουμε το αύριο....το μεθαύριο.....ΚΑΙ ΤΟΤΕ......Ένα απλό τηλεφώνημα σου ισοπεδώνει τα πάντα....τον κόσμο σου, τη σιγουριά σου...σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πόσο άτρωτος είσαι τελικά, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δε θα είναι όπως πριν...Να σκεφτείς πόσο λεπτή είναι τελικά η κλωστή που μας συνδέει από τη ζωή στο θάνατο, από την υγεία στην ασθένεια.... Να κλαις για όλες εκείνες τις φορές που δεν είπες ένα απλό σ' αγαπώ ή που δεν χάρισες απλόχερα μια αγκαλιά ή ένα χαμόγελο.....Να περνάνε  από το μυαλό σου όλες οι στιγμές που έζησες με το συγκεκριμένο πρόσωπο στο παρελθόν...να σου φαίνονται λίγες και να προσπαθείς να θυμηθείς και άλλες και.......ΜΑΤΑΙΑ.......Αυτό ακριβώς είναι η ζωή μας ...μερικές στιγμές ................μετρημένες στιγμές....................................................... Η ΖΩΗ  ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ..............

ΜΑΝΑ......

Η πιο ιερή λέξη στον κόσμο....Ανεξάρτητα θρησκείας, πολιτισμού....ανεξάρτητα απο μόρφωση και επίπεδο διαβίωσης...Η μοναδική λέξη που προφέρουμε όλοι  όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα! Λέξη ιερή και μοναδική,...Μια έννοια που βγάζει τα ίδια συναισθήματα σε όλους τους ανθρώπους....ΜΑΝΑ......

 Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ....

Πόσες φορές δεν είμαστε μόνοι, ή πόσες φορές δεν αισθανόμαστε μόνοι....Πόσες φορές δεν αναζητάμε ένα τραγούδι...μια μελωδία...για να μας κάνει παρέα...να μας κάνει να νιώσουμε....να αιστανθούμε.....να κλάψουμε....να σκεφτούμε....αυτές οι σιτγμές τις ονομάζω " μελωδία της μοναξιάς"......είναι οι στιγμές με το " εγώ μου"  είναι οι σιτγμές που δεν μπορώ να μου κρυφτώ....είναι οι στιγμές που με κάνουν να " πιάσω πάτο" και μετά μέσα από τις στάχτες μου να ξανασηκωθώ πιο δυνατή.......Λατρεύω τις μελωδίες της μοναξιάς της δικής μου ζωής.....

Πόσες φορές δεν μας πνίγει η σιωπή....Η σιωπή τη ψυχής....Η σιωπή της καρδιάς..η σιωπή της ίδιας μας της ύπαρξης....

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι.....Ένας φόρος τιμής γι αυτούς, για εμάς, για όλους μας.......

Πάντα θα ' μαι εδώ....δίπλα σας....για εσάς....(αφιερωμένο στις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου....τα παιδιά μου)....

ΟΝΕΙΡΟΠΑΤΗΜΑΤΑ...

ΟΝΕΙΡΟΠΑΤΗΜΑΤΑ...

Έτσι ονομάζω τις διαδρομές που κάνει ο εγκέφαλός μου κάθε φορά που κοιτάζω με τις ώρες τον ουρανό και χάνομαι.....Κλειστό το στόμα και όμως του λέω τόσα πράγματα...τους φόβους μου..τα παράπονά μου...τις λύπες μου...τις ελπίδες μου..τα θέλω μου...τα ΟΝΕΙΡΑ μου...Κι αυτός εκεί κάθε φορά..κάθε βράδυ στο ραντεβού μας...με περιμένει..έτσι το νιώθω...Πόσα όνειρα και ελπίδες και πόσους φόβους μου δεν ξέρει....και απόψε πάλι , θα είναι εκεί..ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ!

ΕΡΩΤΑΣ

ΕΡΩΤΑΣ

ΕΡΩΤΑΣ....μια λέξη που την μαθαίνουμε από πολύ νωρίς..Ο κάθε ένας μας βιώνει τον έρωτα διαφορετικά...αλλά πάντα έχει ένταση...πόθο...πάθος...κλάμα...πόνο...ένας τρόπος υπάρχει να μην πληγωθείς...η αυτογνωσία του να μην αφεθείς..νομίζοντας ότι έτσι προστατεύεις εσένα...τον εαυτό σου...τα αισθήματά σου...την καρδιά σου...Όταν είσαι νέος δε σκέφτεσαι ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος...τρώει τα πάντα σαν ένα σαράκι...τρώει τη νιότη σου...τις αντοχές σου...τις ελπίδες σου....Όταν περάσει ο χρόνος και αρχίζει και αφήνει τα σημάδια του καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο λάθος είχες κάνει..πως είχες δει την έννοια αυτή που κάνει τους άλλους να ζουν ,από λάθος οπτική γωνία...και τότε έρχεται η ολοκληρωτική ψυχικο-συναισθηματική πτώση...αλλά είπαμε..ο χρόνος κυλάει πάντοτε μπροστά....

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ

Πόσες φορές δεν έχει γίνει και αυτό...Δεν είμαι η μόνη που το κάνει..κι όμως, ίσως είμαι από τους λίγους που του αρέσει τόσο πολύ..Κάθομαι και απέναντί μου , κάθομαι εγώ..σκληρός κριτής των πράξεων μου...των σκέψεων μου...των αποφάσεων μου... των επιλογών μου..των επιλογών ΖΩΗΣ! Ο εαυτός μου είναι ο μόνος που δεν μπορώ να του κρυφτώ ούτε για αστείο...κάθεται εκεί και με κοιτάζει αυστηρά..και μου λέει πες τα όλα...πες τα πάντα..κι εγώ σαν ένα μικρό φοβισμένο παιδί, κάθομαι και του μιλάω..λέω τα πάντα και περιμένω τις σκέψεις του ...Προσπάθησα πολύ να τα βρω με τον εαυτό μου...να μάθω να μου αρέσω όπως είμαι...όπως με έφτιαξε η ίδια η ζωή να είμαι...μου χάρισε απλόχερα πολλά πράγματα, συνεχίζει να μου χαρίζει ...αν και πολλές φορές νιώθω αδικημένη....εκεί είναι το μυστικό...να ξέρεις να αντέχεις στις δυσκολίες και να σηκώνεσαι όρθιος και ακόμα πιο δυνατός!ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ λέω συχνά...και το εγώ μου εκεί απέναντι, κάθεται, κουνάει το κεφάλι και μου λέει ΦΥΣΙΚΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ...αντέχεις ακόμα πιο πολλά.....και αυτό κάνω....σφίγγω τα δόντια και προχωρώ μπροστά, όποιο και να είναι το τίμημα...Συγνώμη εαυτέ μου για όλες αυτές τις φορές που σε απογοήτευσα....δες το απλά ότι όλα αυτά ήταν μαθήματα, μαθήματα ΖΩΗΣ!

Πάντα ονειρευόμαστε τη μεγάλη και μοναδική  αγάπη.....ΜΑΚΑΡΙΟΙ όσοι τα κατάφεραν.....

Θα 'θελα μονάχα

Στίχοι: Αντώνης Βεληνόπουλος
Μουσική: Αντώνης Βεληνόπουλος
Πρώτη εκτέλεση: Μαντώ


Σαν να σε ήξερα καιρό
Κι ήμουν μονάχα ένα λεπτό
στην αγκαλιά σου

Σαν να σε είχα ερωτευτεί
σε κάποια άλλη μου ζωή
Ένιωσα κοντά σου

Θα 'θελα μονάχα
μια αγάπη να χα
Με τη δική σου τη φωνή
Να μιλά

Θα 'θελα να μείνεις
ξημέρωμα να γίνεις
Να σε κοιτώ τα πρωινά
όταν ξυπνάς

Όλα όσα είχα ονειρευτεί
σε μια αλλιώτικη ευχή
Μες την ματιά σου

Όλα όσα μου έκρυψε η ζωή
μου τα έδωσες με μια πνοή
Με τα φιλιά σου

Πόσες φορές νιώθουμε ότι πνιγόμαστε? Ότι είμαστε μόνοι, χωρίς νερό, χωρίς ελπίδα? Πόσες φορές νιώθουμε ότι δεν έχουμε καν ουρανό να δούμε?

ΘΑΛΑΣΣΑ ΔΙΧΩΣ ΟΥΡΑΝΟ

ΣΤΙΧΟΙ: ΜΑΡΙΑ ΚΥΒΕΡΝΗΤΑΚΗ
ΜΟΥΣΙΚΗ:ΘΑΝΑΣΗΣ ΛΑΦΑΖΑΝΙΔΗΣ
ΕΡΜΗΝΕΙΑ: ΚΩΝ/ΝΟΣ ΔΩΡΑΣ- ΒΑΓΙΑ ΠΑΠΑΠΟΣΤΟΛΟΥ


Θάλασσα δίχως Ουρανό
νερό σ' ένα κανάτι
να ξεδιψάσεις δε μπορείς
γεμάτο είν' αλάτι

Θάλασσα δίχως Ουρανό
νύχτα χωρίς αστέρια
σκοτάδι δίχως τελειωμό
ζωή μες στη μιζέρια

Θάλασσα δίχως Ουρανό
αν γίνω, θα πεθάνω
χωρίς εσένα πλάι μου
να ζω, τι να το κάνω

Θάλασσα δίχως Ουρανό
εικόνα δίχως χρώμα
μουτζούρα πάνω σε χαρτί
γλάστρα με δίχως χώμα

Θάλασσα δίχως Ουρανό
νύχτα χωρίς αστέρια
σκοτάδι δίχως τελειωμό
ζωή μες στη μιζέρια


Θάλασσα δίχως Ουρανό
αν γίνω, θα πεθάνω
χωρίς εσένα πλάι μου
να ζω, τι να το κάνω

ΑΝ ΜΕ ΔΕΙΣ ΝΑ ΚΛΑΙΩ-ΑΝΤΩΝΗΣ& ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΡΔΗΣ

Πόσες φορές δεν έχουμε κλάψει και έρχεται η μητέρα μας και μας ρωτάει τι έχουμε? Πόσες φορες την έχουμε δει να δακρύζει  επειδή πολύ απλά πονάμε εμείς? Πόσες φορές άραγε κάνουμε τα ίδια πράγματα με τις κόρες μας? Αυτό το κομμάτι είναι αφιερωμένο σε αυτή ακριβώς την ανθρώπινη σχέση!


Αν με δεις να κλαίω
Στίχοι: Βασίλης Γιαννόπουλος
Μουσική: Αντώνης Βαρδής
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Βαρδής & Γιάννης Βαρδής ( Ντουέτο )


Πάλι ξενύχτησες κι εχθές,
σε είδα να πίνεις και να κλαις,
κι όμως ποτέ σου δε μου λες τι σου συμβαίνει,
μέσα σου καίει μια φωτιά,
σου χαρακώνει τη ματιά,
κι είναι η ζωή σου τώρα πια, ζωή χαμένη.

Αν με δεις να κλαίω, αν με δεις να κλαίω,
αν με δεις να κλαίω μην ανησυχείς,
αν με δεις να κλαίω, αν με δεις να κλαίω,
αν με δεις να κλαίω να μη λυπηθείς.

Έχω παράπονα πολλά,
κι αν δεις το δάκρυ να κυλά,
πες μου δυο λόγια τρυφερά να με γιατρέψεις,
όμως εσύ γιατί πονάς,
πες μου το δράμα που περνάς,
κι όλο το βλέμμα σου γυρνάς και κλαις ν' αντέξεις.

Αν με δεις να κλαίω, αν με δεις να κλαίω,
αν με δεις να κλαίω μην ανησυχείς,
αν με δεις να κλαίω, αν με δεις να κλαίω,
αν με δεις να κλαίω να μη λυπηθείς.