ΩΡΕΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ....

Τέτοιες είναι οι ώρες που οι σκέψεις βγαίνουν σαν χείμμαρος από το μυαλό μου και γίνονται εικόνες....αισθήματα...συναισθήματα...δάκρυ...μοναξιά...Τέτοιες είναι οι στιγμές που νιώθω τόσο μόνη , τόσο πολύ, που πνίγομαι μέσα στην ίδια τη μοναξιά μου...η μοναξιά της ψυχής είναι αβάσταχτη και εύχομαι κανένας μα κανένας να μην έχει να την αντιμετωπίσει...Τέτοιες είναι οι ώρες που το χέρι πάει μόνο του, χωρίς να νοιάζεται για ορθογραφικά λάθη και σημεία στίξεως....Μιλάει η ψυχή...το συναίσθημα νιώθει την ανάγκη να βγει...νιώθει να πνίγεται...Ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια...αλλά τέτοιες στιγμές , τι στιγμές της μοναξιά μου, ο γραπτός μου λόγος βγαίνει αβίαστα, σαν κάτι να με σπρώχνει..Ίσως είναι και η ιδέα ότι αφήνω έτσι κάτι πίσω μου...ένα λιθαράκι για τις μνήμες του μέλλοντος....ένα κομμάτι να δουν μελλοντικά πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό για εμένα, και μια ευκαιρία ίσως, να μπορέσουν να με καταλάβουν..Να καταλάβουν την παραξενιά μου, την ευαισθησία μου, την ανάγκη μου να αγαπηθώ και να αγαπήσω...Έχω μάθει να αγαπάω, ίσως με λάθος τρόπο, αλλά αγαπάω με  όλη μου τη δύναμη...Βρίσκω τη δύναμη και γίνομαι λέαινα προκειμένου να υπερασπιστώ αυτό που αγαπάω.....Κι αυτό είναι που πολλές φορές φαίνεται σαν καταπίεση και σας εγωϊσμός...Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο πολύ δύσκολες........Ορισμένες φορές δεν μπορώ να καταλάβω εμένα....να καταννοήσω τις κινήσεις μου και τις σκέψεις μου...πόσο μάλλον να γίνω κριτής και επικριτής των άλλων...Συγνώμη σε αυτούς που έχω πληγώσει, πληγώνω και θα πληγώσω....Ποτέ δεν το έκανα επίτηδες....Συγνώμη ζητάω από τον εαυτό μου για όλα τα κακά που του έχω κάνει και που θα συνεχίζω να του κάνω και να του πω ότι τελικά....μόνο αυτόν έχω.....