ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Άλλη μια μέρα που πρέπει να πάω στη δουλειά...Άλλο ένα πρωϊνό που αγανακτώ να σηκωθώ από το κρεβάτι...Σηκώνομαι πιο κουρασμένη από όταν ξαπλώνω...και πως να μην είμαι έτσι αφού στριφογυρνώ όλη τη νύχτα σχεδόν...τι προβατάκια μετρώ.....τι σκέφτομαι χαρούμενες στιγμές....τι με φαντάζομαι εύθυμη, δυνατή και χαμογελαστή.....ΤΙΠΟΤΑ δεν πιάνει.....Έχω μπει για τα καλά στου λούκι του ρομπότ όπως το ονομάζω εγώ.....Ενσωματώθηκα κι εγώ σε αυτό που ποτέ δεν επιθυμούσα.....Ένα καλοκουρντισμένο ρολόι .......Αυτό τελικά γινόμαστε όλοι μας.....Όσοι έχουν καταφέρει και δεν το ενστερνίζονται, κατά βάθος τους ζηλεύω......Άσε τους άλλους να τους λένε ανεύθυνους...Έτσι κι αλλιώς όλη η ζωή μας από την αρχή μέχρι το τέλος της σχολιάζετε.....
Θα προσπαθήσω λέω κάθε βράδυ στον εαυτό μου να βλέπω πιο χαλαρά τη ζωή...να ρουφάω στιγμές....και;  τίποτα δεν κάνω..η καθημερινότητα με πνίγει και δεν μου αφήνει περιθώρια να βγουν τα θέλω....Αυτό που λυπάμαι είναι ότι .....ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ πέρασαν...και ας μου λένε όλοι ότι τώρα είναι για εμένα.......