Πόσες φορές την επιζητούμε.....και όταν έρθει , η σιωπή που κουβαλάει μαζί της είναι τόσο δυνατή...Σε κάνει να μπεις μέσα στο είναι σου...βαθιά , πολύ βαθιά μέσα σου, όπου δεν έχει καταφέρει άνθρωπος κανένας να προχωρήσει.. Βάλσαμο ή τιμωρία είναι εκείνες τις στιγμές η μοναξιά; Κανένας δεν μπορεί να απαντήσει με βεβαιότητα..πονάει πολύ να μπαίνεις μέσα στο είναι σου...να βλέπεις να λάθη σου...τους φόβους σου...τις ανησυχίες σου...Με κάνει καλύτερο άνθρωπο; Θέλω να πιστεύω ότι ναι....Μάλλον μακάρι να είναι έτσι....Μιλάς με εσένα για εσένα...Γυμνό το είναι σου στέκει εκεί μπροστά σου και σε κοιτάζει άλλοτε επικριτικά, άλλοτε με θυμό, άλλοτε με απελπισία, άλλοτε με απόγνωση και αν σταθείς και λίγο τυχερός, σου χαμογελάει και λίγο, μάλλον μειδιάζει και τότε είναι που παίρνεις ξανά δυνάμεις και σηκώνεις το κεφάλι να αντικρύσεις ξανά το φώς...Ένα φως που δεν έχει φύγει ποτέ, αλλά που πάντα όμως υπάρχει....
Γειά !Όμορφο και ειλικρινές,μια κατάθεση των όσων στριφογυρνούν στα αυλάκια του νου αρκετών ανθρώπων..Εύχομαι να συνεχίσεις να'σαι δυνατή και το φως να μην σε εγκαταλήψει!Η φράση που μου κίνησε περισσότερο την προσοχή είναι "Μίλας με εσένα για εσένα"..Πόσο δίκιο έχεις,αυτό γίνεται στην μοναξιά ..
ΑπάντησηΔιαγραφή