ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΝΗ....

Ψυχή μου μόνη.......Όπως ακριβώς το λένε οι λέξεις...Η μοναξιά της ψυχής είναι αβάσταχτη.....Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ίσως...τελικά εγώ έχω κάποιο πρόβλημα....Ποτέ όσο με θυμάμαι δεν ένιωσα χαλαρή, όμορφα...Πάντα μια θλίψη στο βλέμμα, στην ψυχή μου , στο είναι μου...μια θλίψη και μια αίσθηση μοναξιάς που την κουβαλάω σαν δεύτερο δέρμα μου....Ένα δάκρυ μόνιμο στο βλέφαρο, ορατό τις στιγμές που είμαι μόνη και αόρατο όταν είμαι με κόσμο...Εκεί είναι που δίνω ρεσιτάλ ηθοποιϊας.....Ένα γέλιο δυνατό και ένα χαμόγελο ακόμα πιο φωτεινό και ας κλαίνε τα μάτια μου...και ας είναι κενή η ψυχή μου.....Έχω τα πάντα που θα επιθυμούσε ένας άνθρωπος...Την υγεία μου πάνω από όλα, με ευλόγησε ο Θεός και μου χάρισε τη μητρότητα, μια δουλειά που πολλοί θα την ήθελαν, μια δεμένη οικογένεια....Κι όμως.......αυτή η αίσθηση μέσα μου με τρώει....Δεν με αφήνει να χαρώ, να χαλαρώσω, να νιώσω, να αφεθώ, να ζήσω τις στιγμές......Λατρεύω την απομόνωση..τις στιγμές που ζω με το εγώ μου......Η απόλυτη ταύτιση του εγώ μου με εμένα.......

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΝΗ............