Διάβασα κάπου το εξής:" Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας, που είναι δίπλα σου και μόλις αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα εξαφανίζονται, και υπάρχουν και άνθρωποι, που βρίσκονται δίπλα σου όταν έχεις κάποιο πρόβλημα και παραμένουν δίπλα σου μια ζωή".Πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια..Ο πιο αχάριστος ζωντανός οργανισμός είναι ο άνθρωπος...Πόσες φορές δεν μας αφήνουν μόνους άτομα που πιστεύουμε, που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται στη ζωή μας, αλλά και άτομα που δεν είναι επιλογή μας, απλά είναι οι συγγενείς μας...Ο άνθρωπος στη χαρά του, δεν συνειδητοποιεί αν είναι μόνος ή όχι.Είναι χαρούμενος κι αυτό τον γεμίζει..Όταν όμως αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και βρεθεί μόνος, τότε πραγματικά είναι επώδυνο..Μέσα στη θλίψη του κάθεται και αναλογίζεται το γιατί..Που είναι το λάθος..που έχει κάνει λάθος...Εύκολο να δεχτούμε ότι έτσι είναι η ανθρώπινη φύση...αλλά...υπάρχει ένα μεγάλο αλλά...υπάρχουν άνθρωποι με α κεφαλαίο που πάντα τρέχουν και συμπαραστέκοντια χωρίς να παραπονεθούν, χωρίς να αγκομαχούν..πως τα καταφέρνουν όλοι αυτοί και κρατάνε τις ψυχικές τους ισορροπίες? Πόση δύναμη έχει τελικά ένας τέτοιος άνθρωπος μέσα του? Θα ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να ανήκα σε αυτή την κατηγορία, αλλά δεν το κρύβω ότι έχω κι εγώ τις δικές μου στιγμές απάθειας και επιλεκτικότητας....Με τα δικά μου κριτήρια( που ενδεχομένως να είναι και λάθος) επιλέγω που θα συμπαρασταθώ, πως και μέχρι πόσο...