Πόσο συχνά αναφερόμαστε σε κάποιον άνθρωπο και λέμε: " Αυτόν τον ξέρω"....Τι ξέρουμε όμως στην πραγματικότητα; Τη μορφή του , σίγουρα ναι.....Τις εκφράσεις του προσώπου και του σώματος, σίγουρα ναι....Το γούστο του στο ντύσιμο, το χτένισμα, σίγουρα ναι...τον τρόπο που πίνει τον καφέ του, πως τον προτιμά, σίγουρα ναι....Με το μέσα του όμως τι γίνεται; Πόσο μπορούμε να ξέρουμε τον άνθρωπο που βρίσκεται απένταντι μας, δίπλα μας; τι ξέρουμε για τους φόβους του, τις ελπίδες του....τον τρόπο που αγαπά και ζητάει να αγαπηθεί..Τα όνειρα και τις προσδοκίες του...Τον πόνο του και το παράπονό του; Εκεί είναι το μεγάλο ερώτημα...κοιτάζω κάποιον που βρίσκεται δίπλα μου, κοντά μου...κοιτάζω έντονα μέσα στο βλέμμα του...Στην πόρτα της ψυχής του όπως χαρακτηριστικά πιστεύω εγώ...Εκεί αν δώσω κάποια παραπάνω προσοχή, " διαβάζω" πολλά....Το βλέμμα μας πάντα αντικατοπτρίζει την ψυχή μας...Όσο και αν θέλουμε να κρυφτούμε, αυτό δεν μπορεί.....μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαν να διάβαζαν το βλέμμα του συνανθρώπου μας.....Όλα θα ήταν διαφορετικά...Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από μια παρέα να περάσει λίγες ώρες χαζολογώντας...Έχει ανάγκη ένα ψυχικοσυναισθηματικό δέσιμο, μοναδικό και έντονο που να τον κάνει να νιώθει πολύ απλά...ΑΝΘΡΩΠΟ....