Μετά από πολύ καιρό μου ήρθε η διάθεση να μπω και να γράψω..Χωρίς συγκεκριμένες σκέψεις, απλά να γράψω μερικές αράδες....Να αρχίσω τις αναλύσεις; Όχι φυσικά...Αν το έκανα αυτό, θα ήταν απλά οι δικές μου προσωπικές απόψεις που κατά βάθος θα ήθελα να τις ενστερνιστούν και άλλοι...Οπότε, άδικο τελείως εκ μέρους μου αυτό...Παράξενο πράγμα η ανθρώπινη φύση...Όταν πιάσω τελείως πάτο, τότε θυμάμαι αυτόν εδώ το χώρο...Όταν είμαι πεσμένη, χάνομαι από τους πάντες και τα πάντα...Μπλοκάρω εγώ η ίδια τον εαυτό μου, πιστεύοντας ότι εγώ πρέπει να σηκωθώ μόνη μου, χωρίς να κουράζω με την γκρίνια μου τους γύρω μου...Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι ακόμα...Άνθρωποι που νοιάζονται, που ανησυχούν...Οι κοντινοί μου  ξέρουν την παραξενιά μου σε αυτό το κομμάτι και απλά περιμένουν να δώσω σημεία ζωής εγώ...Όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτή μου την ανάγκη, λυπάμαι , δεν μπορώ να αλλάξω για να γίνω αποδεκτή..Τότε δε θα είμαι εγώ...Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί να φτιάξω ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο, αλλά δεν το κάνω ποτέ...Ίσως γιατί " ξεφυλλίζοντας " το, να πονάω μετά , οπότε ότι περνάει το αφήνω πίσω και δεν το σκέφτομαι ξανά...Θα ήταν αρκετά ψυχοφθόρο ...

Εδώ ξανά απόψε πάλι, χωρίς να το είχα πρόθεση...Μέσα σε σκέψεις μου ήρθε η έμπνευση..Έτσι κι αλλιώς, δεν έρχεται με παραγγελία η διάθεση να γράφω....Το σημερινό χρώμα μου?Κάτι μεταξύ μωβ και  μαύρου...Μου αρέσει το μαύρο....μου βγάζει ένα μυστήριο ....Με ξετρελαίνει το μωβ....Μου είναι αδιανόητο να αντιγράφω κείμενα και δουλειές άλλων, είναι φορές που "πατάω" σε μια λέξη που διάβασα κάπου, αλλά μέχρι εκεί..Προτιμώ στην παραμικρή πρόταση που συντάσσω να έχω δώσει τη δική μου πινελιά, χωρίς να σκέφτομαι αν θα αρέσει ή οχι...Το να μπορείς και να σου έρχεται η ανάγκη να αποτυπώνεις με λέξεις ότι σκέφτεσαι, είναι θείο δώρο...Και όσο πιο καλή είναι η αποτύπωση και δημιουργείς εικόνες διαβάζοντάς τα, ακόμα καλύτερα...Δεν είμαι καλή "ζωγράφος" να φτιάχνω ωραίες εικόνες, αλλά διαβάζοντας ξανά τα γραφόμενά μου, μου βγάζουν ακριβώς αυτό που ήθελα να αποτυπώσω τη συγκεκριμένη στιγμή...Γιατί για στιγμές πρόκειται...Λατρεύω αυτές τις στιγμές που είναι τόσο έντονες και με κάνουν να βρεθώ εδώ και να γράψω στο δικό μου ταξίδι ψυχής...

Εγώ κι εκείνο απόψε, παρέα...είναι εκεί ψηλά, και με κοιτάζει...με κοιτάζει επικριτικά  , με μαλώνει με μια βουβή γλώσσα...τη γλώσσα του πόνου και της μοναξιάς....Μου τονίζει ότι κι αυτό είναι πάντα μόνο, αλλά αυτό δεν το σταματά να υπάρχει...Δεν το σταματά από το να λάμπει και να δίνει δύναμη σε ανθρώπους σαν κι εμένα...Ότι δεν υπάρχει μόνο για τους ερωτευμένους......Τι να του απαντήσω τώρα;κλαίω...κάθομαι και κλαίω βουβά....Του μιλάνε τα δάκρυα μου...τα δάκρυα της μοναξιάς, της θλίψης, του πόνου, της απογοήτευσης....Μη με προδώσεις κι εσύ του ζητάω....Αυτο το να μη με προδώσεις το λέω πάντα σε άτομα που αφήνω να μπουν στη ζωή μου....Και κάθε φορά προδίδομαι...και κάθε φορά πονάει ακόμα και πιο πολύ....και δε βάζω μυαλό....Ξέρω ότι δε θα με προδώσει....δεν το έχει κάνει τόσα χρόνια....
ΦΕΓΓΓΑΡΙ ΦΕΓΓΑΡΙ ΦΕΓΓΑΡΙ....
ΕΣΥ ΜΟΥ ΚΡΑΤΑΣ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ...
ΣΤΟΝ ΠΟΝΟ ΣΤΗ ΘΛΙΨΗ ΣΤΟ ΔΑΚΡΥ....
ΣΤΟ ΓΕΛΙΟ ΜΑ ΚΑΙ ΣΤΗ ΧΑΡΑ.....
Σε ευχαριστώ που υπάρχεις και που ανέχεσαι τον κυκλοθυμισμό μου....... ραντεβού ξανά στην επόμενη πανσέληνο!

Αναρωτιέμαι συχνά γιατί θα πρέπει τα δικά μου ταξίδια ψυχής να γίνονται όταν δε νιώθω καλά...Λογικά, και τονίζω λογικά, η ψυχή μου έπρεπε να ταξιδεύει όταν ταξιδεύει και το μυαλό και η καρδιά....Αντιθέτως, όταν είμαι στις μαύρες μου καλή ώρα, έχω ανάγκη να αποτυπώσω τη γκρίνια μου, το παράπονό μου, τον  πόνο μου ενδεχομένως...το σημερινό ταξίδι ψυχής έχει χρώμα μαύρο...όσο κι αν προσπαθώ ώρες τώρα να το αλλάξω, δεν τα έχω καταφέρει...το μαύρο υπερισχύει σε όλα τα χρώματα...πήγα να το βάψω κίτρινο...της ελπίδας...ανώφελο...πήγα να το βάψω πράσινο..της ζωής....με τίποτα....πήγα να το κάνω άσπρο...της αγνότητας ..αυτό και αν απέτυχε...πήγα να το κάνω κόκκινο...του πάθους...και ούτε εκεί κατάφερα κάτι....Σκεφτόμουν αρκετή ώρα το γιατί, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι  πολύ απλά το μαύρο δεν φεύγει γιατί το προσκάλεσα εγώ......Εγώ με τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, την πίκρα μου, το παράπονό μου, τη μοναξιά μου.....Το μόνο που μένει;Να απολαύσω αυτό το ταξίδι ψυχής, να πιάσω πάτο και μετά να αρχίσω σιγά,απαλά και ταπεινά να του αλλάζω χρώμα σιγά σιγά......

Δευτέρα σήμερα...Νέα εβδομάδα, νέες ελπίδες..Σαν να ξαναγεννιόμαστε κάθε Δευτέρα και παίρνουμε απεριόριστη δύναμη και ελπίδα, ότι ίσως...αυτή η εβδομάδα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη..Όλα τελικά στη ζωή μας είναι υπό τη μορφή κύκλων..Έχουν αρχή, και τέλος...Έτσι  περνάνε οι εβδομάδες μας , οι μήνες μας, τα χρόνια μας...Έτσι πεθαίνουμε και ξανναγενιόμαστε συνεχώς, αλλά με μια διαφόρά...σε κάθε αναγέννηση κουβαλάμε κι ένα μεγαλύτερο βάρος μέσα μας..τις εμπειρίες μας..τις εμπειρίες ζωής..για άλλους μπορεί να είναι ασήκωτες..για άλλους μηδαμινές...Για όλους όμως, είναι ΣΤΙΓΜΕΣ ...οι στιγμές μας....Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Πόσο συχνά αναφερόμαστε σε κάποιον άνθρωπο και λέμε: " Αυτόν τον ξέρω"....Τι ξέρουμε όμως στην πραγματικότητα; Τη μορφή του , σίγουρα ναι.....Τις εκφράσεις του προσώπου και του σώματος, σίγουρα ναι....Το γούστο του στο ντύσιμο, το χτένισμα, σίγουρα ναι...τον τρόπο που πίνει τον καφέ του, πως τον προτιμά, σίγουρα ναι....Με το μέσα του όμως τι γίνεται; Πόσο μπορούμε να ξέρουμε τον άνθρωπο που βρίσκεται απένταντι μας, δίπλα μας; τι ξέρουμε για τους φόβους του, τις ελπίδες του....τον τρόπο που αγαπά και ζητάει να αγαπηθεί..Τα όνειρα και τις προσδοκίες του...Τον πόνο του και το παράπονό του; Εκεί είναι το μεγάλο ερώτημα...κοιτάζω κάποιον που βρίσκεται δίπλα μου, κοντά μου...κοιτάζω έντονα μέσα στο βλέμμα του...Στην πόρτα της ψυχής του όπως χαρακτηριστικά πιστεύω εγώ...Εκεί αν δώσω κάποια παραπάνω προσοχή, " διαβάζω" πολλά....Το βλέμμα μας πάντα αντικατοπτρίζει την ψυχή μας...Όσο και αν θέλουμε να κρυφτούμε, αυτό δεν μπορεί.....μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαν να διάβαζαν το βλέμμα του συνανθρώπου μας.....Όλα θα ήταν διαφορετικά...Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από μια παρέα να περάσει λίγες ώρες χαζολογώντας...Έχει ανάγκη ένα ψυχικοσυναισθηματικό δέσιμο, μοναδικό και έντονο που να τον κάνει να νιώθει πολύ απλά...ΑΝΘΡΩΠΟ....

Διάβασα κάπου το εξής:" Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας, που είναι δίπλα σου και μόλις αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα εξαφανίζονται, και υπάρχουν και άνθρωποι, που βρίσκονται δίπλα σου όταν έχεις κάποιο πρόβλημα και παραμένουν δίπλα σου μια ζωή".Πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια..Ο πιο αχάριστος ζωντανός οργανισμός είναι ο άνθρωπος...Πόσες φορές δεν μας αφήνουν μόνους άτομα που πιστεύουμε, που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται στη ζωή μας, αλλά και άτομα που δεν είναι επιλογή μας, απλά είναι οι συγγενείς μας...Ο άνθρωπος στη χαρά του, δεν συνειδητοποιεί αν είναι μόνος ή όχι.Είναι χαρούμενος κι αυτό τον γεμίζει..Όταν όμως αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και βρεθεί μόνος, τότε πραγματικά είναι επώδυνο..Μέσα στη θλίψη του κάθεται και αναλογίζεται το γιατί..Που είναι το λάθος..που έχει κάνει λάθος...Εύκολο να δεχτούμε ότι έτσι είναι η ανθρώπινη φύση...αλλά...υπάρχει ένα μεγάλο αλλά...υπάρχουν άνθρωποι με α κεφαλαίο που πάντα τρέχουν και συμπαραστέκοντια χωρίς να παραπονεθούν, χωρίς να αγκομαχούν..πως τα καταφέρνουν όλοι αυτοί και κρατάνε τις ψυχικές τους ισορροπίες? Πόση δύναμη έχει τελικά ένας τέτοιος άνθρωπος μέσα του? Θα ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να ανήκα σε αυτή την κατηγορία, αλλά δεν το κρύβω ότι έχω κι εγώ τις δικές μου στιγμές απάθειας και επιλεκτικότητας....Με τα δικά μου κριτήρια( που ενδεχομένως να είναι και λάθος) επιλέγω που θα συμπαρασταθώ, πως και μέχρι πόσο...

Έχοντας κάποιο σχόλιο εδώ, μπήκα και συνειδητοποίησα ότι έχω καιρό να αποτυπώσω τις σκέψεις μου.....Είναι παράξενο πράγμα...Όταν δεν είμαι καλά, ζητάω απομόνωση και μόνο ο γραπτός λόγος δε με ενοχλεί. Όταν είμαι καλά, βαριέμαι να γράφω όπως λέω χαρακτηριστικά....Σημερινή μου ανησυχία: Οι ανθρώπινες σχέσεις...Ο έρωτας και η αγάπη....Ο πόνος και η χαρά, η λύτρωση και η ζήλεια, ο χωρισμός και ο πόνος του...και μέσα σε όλα αυτά η δύναμη που αντλούμε από το είναι μας, για να σταθούμε ξανά όρθιοι και δυνατοί...Για να ξεγελάσουμε πρώτα εμάς ότι αντέχουμε..ότι το ξεπεράσαμε, ότι θα το ξεπεράσουμε....Για το πόσο λυτρωτικό είναι το κλάμα ....το κλάμα της ψυχής μας....Αγάπη είναι να αγαπάς και να αγαπιέσαι χωρίς να ζητιανεύεις...να ζητιανεύεις μια λέξη, μια κίνηση, ένα χάδι...Να βγαίνουν όλα αβίαστα και χωρίς σκέψη...Αγάπη είναι να μην μπορείς να λειτουργήσεις αν δε νιώθεις το άλλο σου κομμάτι καλά...Να μη θες να του προκαλείς πόνο και πίκρα....να μαλώνετε όπως όλα τα ζευγάρια και μετά να ξεχνάτε...Δε χωράνε μίση και κακίες στην αγάπη...την τρώνε, τη φθείρουν..Αγάπη θα πει συγχώρεση....Αγάπη θα πει νοιάζομαι, πονώ, ανησυχώ, δίνω...Δίνω και πάλι δίνω και ποτέ δε ζητάω......Παίρνω, ρουφάω στιγμές και συναισθήματα, γεμίζω το είναι μου και τα επιστρέφω 2 και 3 φορές πιο πολλά....Αγάπη είναι μια γλυκιά καλημέρα και ένα ζεστό αγκάλιασμα...Ένα αγκάλιασμα ψυχής...Αγάπη είναι να πονάς όταν πονάει ο άλλος και να χαίρεσαι διπλά όταν είναι καλά...Και προπαντώς, μην αφήνουμε για αύριο τη λέξη σ'αγαπώ..Η ζωή είναι πολύ μικρή και δεν ξέρουμε αν αύριο μπορούμε να την πούμε.....Αγάπη θα πει συγχώρεση...............

ΩΡΕΣ ΑΠΟΜΟΝΩΣΗΣ....

Τέτοιες είναι οι ώρες που οι σκέψεις βγαίνουν σαν χείμμαρος από το μυαλό μου και γίνονται εικόνες....αισθήματα...συναισθήματα...δάκρυ...μοναξιά...Τέτοιες είναι οι στιγμές που νιώθω τόσο μόνη , τόσο πολύ, που πνίγομαι μέσα στην ίδια τη μοναξιά μου...η μοναξιά της ψυχής είναι αβάσταχτη και εύχομαι κανένας μα κανένας να μην έχει να την αντιμετωπίσει...Τέτοιες είναι οι ώρες που το χέρι πάει μόνο του, χωρίς να νοιάζεται για ορθογραφικά λάθη και σημεία στίξεως....Μιλάει η ψυχή...το συναίσθημα νιώθει την ανάγκη να βγει...νιώθει να πνίγεται...Ποτέ δεν ήμουν καλή στα λόγια...αλλά τέτοιες στιγμές , τι στιγμές της μοναξιά μου, ο γραπτός μου λόγος βγαίνει αβίαστα, σαν κάτι να με σπρώχνει..Ίσως είναι και η ιδέα ότι αφήνω έτσι κάτι πίσω μου...ένα λιθαράκι για τις μνήμες του μέλλοντος....ένα κομμάτι να δουν μελλοντικά πόσο δύσκολο ήταν όλο αυτό για εμένα, και μια ευκαιρία ίσως, να μπορέσουν να με καταλάβουν..Να καταλάβουν την παραξενιά μου, την ευαισθησία μου, την ανάγκη μου να αγαπηθώ και να αγαπήσω...Έχω μάθει να αγαπάω, ίσως με λάθος τρόπο, αλλά αγαπάω με  όλη μου τη δύναμη...Βρίσκω τη δύναμη και γίνομαι λέαινα προκειμένου να υπερασπιστώ αυτό που αγαπάω.....Κι αυτό είναι που πολλές φορές φαίνεται σαν καταπίεση και σας εγωϊσμός...Οι ανθρώπινες σχέσεις είναι τόσο πολύ δύσκολες........Ορισμένες φορές δεν μπορώ να καταλάβω εμένα....να καταννοήσω τις κινήσεις μου και τις σκέψεις μου...πόσο μάλλον να γίνω κριτής και επικριτής των άλλων...Συγνώμη σε αυτούς που έχω πληγώσει, πληγώνω και θα πληγώσω....Ποτέ δεν το έκανα επίτηδες....Συγνώμη ζητάω από τον εαυτό μου για όλα τα κακά που του έχω κάνει και που θα συνεχίζω να του κάνω και να του πω ότι τελικά....μόνο αυτόν έχω.....