Μετά από πολύ καιρό μου ήρθε η διάθεση να μπω και να γράψω..Χωρίς συγκεκριμένες σκέψεις, απλά να γράψω μερικές αράδες....Να αρχίσω τις αναλύσεις; Όχι φυσικά...Αν το έκανα αυτό, θα ήταν απλά οι δικές μου προσωπικές απόψεις που κατά βάθος θα ήθελα να τις ενστερνιστούν και άλλοι...Οπότε, άδικο τελείως εκ μέρους μου αυτό...Παράξενο πράγμα η ανθρώπινη φύση...Όταν πιάσω τελείως πάτο, τότε θυμάμαι αυτόν εδώ το χώρο...Όταν είμαι πεσμένη, χάνομαι από τους πάντες και τα πάντα...Μπλοκάρω εγώ η ίδια τον εαυτό μου, πιστεύοντας ότι εγώ πρέπει να σηκωθώ μόνη μου, χωρίς να κουράζω με την γκρίνια μου τους γύρω μου...Ευτυχώς υπάρχουν άνθρωποι ακόμα...Άνθρωποι που νοιάζονται, που ανησυχούν...Οι κοντινοί μου  ξέρουν την παραξενιά μου σε αυτό το κομμάτι και απλά περιμένουν να δώσω σημεία ζωής εγώ...Όσοι δεν μπορούν να καταλάβουν αυτή μου την ανάγκη, λυπάμαι , δεν μπορώ να αλλάξω για να γίνω αποδεκτή..Τότε δε θα είμαι εγώ...Πόσες φορές δεν έχω σκεφτεί να φτιάξω ένα ηλεκτρονικό ημερολόγιο, αλλά δεν το κάνω ποτέ...Ίσως γιατί " ξεφυλλίζοντας " το, να πονάω μετά , οπότε ότι περνάει το αφήνω πίσω και δεν το σκέφτομαι ξανά...Θα ήταν αρκετά ψυχοφθόρο ...