ΑΛΛΗ ΜΙΑ ΠΡΩΤΟΧΡΟΝΙΑ....

Άλλη μια πρωτοχρονιά είναι προ των πυλών....κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, θυμάμαι τη λαχτάρα που είχα ως παιδί, για εκείνα τα δευτερόλεπτα που ήταν στο μεταίχμιο της αλλαγής του χρόνου...Κύριο και μοναδικό μέλημά μου ήταν να κάνω μια ευχή την  ώρα που άλλαζε ο χρόνος...ποιες βγήκαν από αυτές; καμία θα έλεγα..... Φέτος θα τολμήσω να κάνω το ίδιο....να κάνω την ευχή μου...και ξέρω τι θα ζητήσω από το 2014 που θα έρθει....λιγότερη πείνα....λιγότερη δυστυχία....λιγότερο πόνο....περισσότερη ελπίδα...περισσότερη αγάπη για όλο τον κόσμο....θα προλάβω άραγε να τα πω γρήγορα γρήγορα να προλάβω εκείνα τα ελάχιστα δευτερόλεπτα;Χρόνια καλά θα ευχηθώ σε όλο τον κόσμο.....η ποιότητα και οι στιγμές μετράνε τελικά, και όχι η ποσότητα.....

Ξανά εδώ..πήρα το έναυσμα από ένα φίλο που κάνει διακοπές σε ένα ξενοδοχείο και βρίσκεται δίπλα σε μια πισίνα...Συζητώντας μαζί του κατάλαβα άλλη μια φορά πόσο εύκολο είναι για εμάς το γυναικείο φύλο δείχνοντας την αδυναμία μας να παίξουμε με αισθήματα και συναισθήματα...Ωραίες οι πισίνες, δεν αντιλέγω, αλλά φτιαχτές...ψεύτικες..προτιμώ τη θάλασσα όσο κι αν τη φοβάμαι...μου αρέσει η δύναμη της...αλλά αυτό που θα ήθελα θα ήταν να ήμουν το βότσαλο που θα τάραζε τα ήρεμα νερά κάποιου..τα δικά της,,, τα δικά μου....

ΟΤΑΝ ΣΩΠΑΙΝΕΙ Η ΘΑΛΑΣΣΑ-ΒΑΣΙΛΗΣ ΣΚΟΥΛΑΣ

Ξανά εδώ....

Ξανά εδώ με την..."ταξιδιάρα " μου ψυχή...Πόσο δύσκολο είναι αυτό το ταξίδι...πρέπει να περάσω από μαύρες σκέψεις, επώδυνες και επίπονες...Για να καταφέρει η ψυχή μου να ταξιδέψει, πρέπει να χαθώ και να χωθώ σε ένα δικό μου κόσμο, τον κόσμο της απομόνωσης....της σκέψης και της απόλυτης μοναξιάς...Εκείνες τις στιγμές δε σκέφτομαι ότι μπορεί το κλείσιμό μου αυτό να θεωρείται εγωιστική αντίδραση....Είναι αυτό που επιθυμώ να κάνω, και ευελπιστώ κάθε φορά ότι τα άτομα που είναι πραγματικά κοντά μου καταλαβαίνουν αυτή μου την ανάγκη...Δε θεωρώ εγωισμό να θέλει κάποιος να απομονωθεί σε ένα δικό του κόσμο...Δεν κατανοώ όμως τότε ότι κάποια άτομα θα ανησυχούν , για τον απλούστατο λόγο ότι έχω ΄φροντίσει και τους έχω ενημερώσει ότι έχω τις ώρες της απόλυτης απομόνωσης μου..... Πέρασα ξανά από αυτό το στάδιο, το οποίο κράτησε περισσότερο χρονικό διάστημα αυτή τη φορά...Ευελπιστώ ότι  το " ταξίδι Ψυχής και Αυτογνωσίας" μου πρόσφερε κάτι θετικό και αυτή τη φορά..Ότι τοποθέτησε το δικό του λιθαράκι μέσα μου..ότι με έκανε πιο ώριμη και συνειδητοποιημένη....

Μεταφορτωμένα βίντεο (λίστα αναπαραγωγής)

πόσες φορές δεν έχουμε αναρωτηθεί σε μια δύσκολη στιγμή της ζωής μας.....Θεέ μου τι αμαρτίες πληρώνω; Ποιός είναι αυτός που μπορεί να καθορίσει με σιγουριά τον όρο αμαρτία ή τον όρο πληρώνω; Η ανάγκη του ανθρώπου να πιστεύει σε κάτι ανώτερο είναι και το μυστικό για τη δύναμη και την ελπίδα που αναγεννιέται μέσα του μέσα από μια δυσκολία...Κι εγώ ως κοινή θνητή , ναι, έχω κοιτάξει τον ουρανό και έχω μιλήσει νοερά....έχω αναρωτηθεί, παραπονεθεί κλάψει.....Εκεί σε αυτή την πολύ λεπτή κλωστή νοερής επικοινωνίας, γεννιέται η ελπίδα μου...εμφανίζεται η αντοχή μου...κατεβάζω το κεφάλι και κοιτάζω μπροστά και σε ένα ανοιγοκλείσιμο των βλεφάρων, κοιτάζω πάνω χαμογελώντας...Είναι το βουβό ευχαριστώ μου αυτό........

ΑΝ-ΔΗΜΗΤΡΑ ΓΑΛΑΝΗ

ΕΔΩ ΞΑΝΑ

Ποια συναισθήματα και ποιές συνθήκες μας κάνουν να έχουμε την ανάγκη να αποτυπώνουμε αυτά που νιώθουμε σε συγκεκριμένες στιγμές της ζωής μας;Ξανά χαμένη στη θλίψη, στη μοναξιά, στο φόβο  για το αύριο....Ανθρώπινες σχέσεις......άβατο....η μοναξιά πολλές φορές δεν είναι επιλογή μας...άλλες είναι συνειδητή....όπως και απόψε...κι όμως...πονάει ορισμένες φορές....Πόνος σαν να σε έχει κόψει γυαλί....τι είναι αυτό που καθορίζει τα όρια της μοναξιάς του καθενός μας;Κανείς δεν ξέρει...σε μια εποχή που οι επιστήμες σε κάθε τομέα έχουν αλματώδη ανάπτυξη, τα αυτονόητα συναισθήματα φαίνονται σαν ένας φαύλος κύκλος...σαν ένας νέος μίτος της Αριάδνης....

ΞΑΝΑ ΕΔΩ...

Βρέθηκα μετά από πολύ καιρό ξανά εδώ...Στα παλιά μου λημέρια ...Χαμένη από τα πάντα, βυθισμένη στο μέσα μου, χωρίς να υπάρχει όρεξη και ενδιαφέρον για το παραμικρό...Να είμαι η μόνη; Δεν το νομίζω....Πόσο δυνατά συναισθήματα μας βγάζει το γράψιμο, κι εγώ πολύ απλά ούτε αυτό μπορούσα να κάνω..Πέρασαν μήνες νεκροί...πέρασαν ίσα ίσα γιατί πρέπει να περνάνε...Καμία αίσθηση, κανένα νέο, αδιάφορες μέρες και ώρες και αδιάκοπη ανάγκη για απομόνωση και ύπνο πολύ...Η αίσθηση ότι έτσι περνάει πιο γρήγορα ο καιρός με έφερε σε λήθαργο..Λήθαργο ψυχικοσωματικοπνευματικό...Όλα  μαζί...Ευτυχισμένες οι μέρες που αχνοφαινόταν ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη μου και ένα είδους νηνεμίας μέσα μου...Σπάνιες στιγμές, αλλά μοναδικές..... Ποιος μπορεί να ξέρει με σιγουριά τι φταίει ..Κανείς...Πολύ απλά, κανείς, γιατί κανείς δεν μπορεί να διαβάσει το μέσα μας...τις σκέψεις μας όπως πραγματικά τις ζούμε κι όχι όπως τις εκφράζουμε...την αγωνία μας...τους φόβους μας, που τους περισσότερους τους κρατάμε για εμάς για να μη μας πουν αδύναμους...την πάλη που γίνεται με το εγώ μας καθημερινά..Ποιος μπορεί να το δει άραγε όλο αυτό; Και πια χρυσή τομή έχουν βρει οι άνθρωποι που είναι γεμάτη αισιοδοξία, χαμογελούν, ζουν....πραγματικά ζουν.....