ΞΑΝΑ ΕΔΩ...

Βρέθηκα μετά από πολύ καιρό ξανά εδώ...Στα παλιά μου λημέρια ...Χαμένη από τα πάντα, βυθισμένη στο μέσα μου, χωρίς να υπάρχει όρεξη και ενδιαφέρον για το παραμικρό...Να είμαι η μόνη; Δεν το νομίζω....Πόσο δυνατά συναισθήματα μας βγάζει το γράψιμο, κι εγώ πολύ απλά ούτε αυτό μπορούσα να κάνω..Πέρασαν μήνες νεκροί...πέρασαν ίσα ίσα γιατί πρέπει να περνάνε...Καμία αίσθηση, κανένα νέο, αδιάφορες μέρες και ώρες και αδιάκοπη ανάγκη για απομόνωση και ύπνο πολύ...Η αίσθηση ότι έτσι περνάει πιο γρήγορα ο καιρός με έφερε σε λήθαργο..Λήθαργο ψυχικοσωματικοπνευματικό...Όλα  μαζί...Ευτυχισμένες οι μέρες που αχνοφαινόταν ένα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη μου και ένα είδους νηνεμίας μέσα μου...Σπάνιες στιγμές, αλλά μοναδικές..... Ποιος μπορεί να ξέρει με σιγουριά τι φταίει ..Κανείς...Πολύ απλά, κανείς, γιατί κανείς δεν μπορεί να διαβάσει το μέσα μας...τις σκέψεις μας όπως πραγματικά τις ζούμε κι όχι όπως τις εκφράζουμε...την αγωνία μας...τους φόβους μας, που τους περισσότερους τους κρατάμε για εμάς για να μη μας πουν αδύναμους...την πάλη που γίνεται με το εγώ μας καθημερινά..Ποιος μπορεί να το δει άραγε όλο αυτό; Και πια χρυσή τομή έχουν βρει οι άνθρωποι που είναι γεμάτη αισιοδοξία, χαμογελούν, ζουν....πραγματικά ζουν.....