Δευτέρα σήμερα...Νέα εβδομάδα, νέες ελπίδες..Σαν να ξαναγεννιόμαστε κάθε Δευτέρα και παίρνουμε απεριόριστη δύναμη και ελπίδα, ότι ίσως...αυτή η εβδομάδα θα είναι καλύτερη από την προηγούμενη..Όλα τελικά στη ζωή μας είναι υπό τη μορφή κύκλων..Έχουν αρχή, και τέλος...Έτσι  περνάνε οι εβδομάδες μας , οι μήνες μας, τα χρόνια μας...Έτσι πεθαίνουμε και ξανναγενιόμαστε συνεχώς, αλλά με μια διαφόρά...σε κάθε αναγέννηση κουβαλάμε κι ένα μεγαλύτερο βάρος μέσα μας..τις εμπειρίες μας..τις εμπειρίες ζωής..για άλλους μπορεί να είναι ασήκωτες..για άλλους μηδαμινές...Για όλους όμως, είναι ΣΤΙΓΜΕΣ ...οι στιγμές μας....Καλή εβδομάδα να έχουμε!

Πόσο συχνά αναφερόμαστε σε κάποιον άνθρωπο και λέμε: " Αυτόν τον ξέρω"....Τι ξέρουμε όμως στην πραγματικότητα; Τη μορφή του , σίγουρα ναι.....Τις εκφράσεις του προσώπου και του σώματος, σίγουρα ναι....Το γούστο του στο ντύσιμο, το χτένισμα, σίγουρα ναι...τον τρόπο που πίνει τον καφέ του, πως τον προτιμά, σίγουρα ναι....Με το μέσα του όμως τι γίνεται; Πόσο μπορούμε να ξέρουμε τον άνθρωπο που βρίσκεται απένταντι μας, δίπλα μας; τι ξέρουμε για τους φόβους του, τις ελπίδες του....τον τρόπο που αγαπά και ζητάει να αγαπηθεί..Τα όνειρα και τις προσδοκίες του...Τον πόνο του και το παράπονό του; Εκεί είναι το μεγάλο ερώτημα...κοιτάζω κάποιον που βρίσκεται δίπλα μου, κοντά μου...κοιτάζω έντονα μέσα στο βλέμμα του...Στην πόρτα της ψυχής του όπως χαρακτηριστικά πιστεύω εγώ...Εκεί αν δώσω κάποια παραπάνω προσοχή, " διαβάζω" πολλά....Το βλέμμα μας πάντα αντικατοπτρίζει την ψυχή μας...Όσο και αν θέλουμε να κρυφτούμε, αυτό δεν μπορεί.....μακάρι όλοι οι άνθρωποι να μπορούσαν να διάβαζαν το βλέμμα του συνανθρώπου μας.....Όλα θα ήταν διαφορετικά...Ο άνθρωπος δεν έχει ανάγκη από μια παρέα να περάσει λίγες ώρες χαζολογώντας...Έχει ανάγκη ένα ψυχικοσυναισθηματικό δέσιμο, μοναδικό και έντονο που να τον κάνει να νιώθει πολύ απλά...ΑΝΘΡΩΠΟ....

Διάβασα κάπου το εξής:" Υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή μας, που είναι δίπλα σου και μόλις αντιμετωπίσεις ένα πρόβλημα εξαφανίζονται, και υπάρχουν και άνθρωποι, που βρίσκονται δίπλα σου όταν έχεις κάποιο πρόβλημα και παραμένουν δίπλα σου μια ζωή".Πόση αλήθεια κρύβουν αυτά τα λόγια..Ο πιο αχάριστος ζωντανός οργανισμός είναι ο άνθρωπος...Πόσες φορές δεν μας αφήνουν μόνους άτομα που πιστεύουμε, που έχουμε επιλέξει να βρίσκονται στη ζωή μας, αλλά και άτομα που δεν είναι επιλογή μας, απλά είναι οι συγγενείς μας...Ο άνθρωπος στη χαρά του, δεν συνειδητοποιεί αν είναι μόνος ή όχι.Είναι χαρούμενος κι αυτό τον γεμίζει..Όταν όμως αντιμετωπίζει ένα πρόβλημα και βρεθεί μόνος, τότε πραγματικά είναι επώδυνο..Μέσα στη θλίψη του κάθεται και αναλογίζεται το γιατί..Που είναι το λάθος..που έχει κάνει λάθος...Εύκολο να δεχτούμε ότι έτσι είναι η ανθρώπινη φύση...αλλά...υπάρχει ένα μεγάλο αλλά...υπάρχουν άνθρωποι με α κεφαλαίο που πάντα τρέχουν και συμπαραστέκοντια χωρίς να παραπονεθούν, χωρίς να αγκομαχούν..πως τα καταφέρνουν όλοι αυτοί και κρατάνε τις ψυχικές τους ισορροπίες? Πόση δύναμη έχει τελικά ένας τέτοιος άνθρωπος μέσα του? Θα ήθελα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου να ανήκα σε αυτή την κατηγορία, αλλά δεν το κρύβω ότι έχω κι εγώ τις δικές μου στιγμές απάθειας και επιλεκτικότητας....Με τα δικά μου κριτήρια( που ενδεχομένως να είναι και λάθος) επιλέγω που θα συμπαρασταθώ, πως και μέχρι πόσο...