ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ

Πόση γαλήνη δε νιώθω τις στιγμές που επικρατεί απόλυτη ηρεμία στο χώρο που βρίσκομαι! Πολυτέλεια στις μέρες μας να ακούς τον ήχο της απόλυτης σιωπής....να νιώθεις πως κάπως έτσι θα πρέπει να είναι και ο παράδεισος...Να λάμπει το βλέμμα από την  στιγμή αυτή της απόλυτης σιγής....να γεμίζεις τις μπαταρίες εκείνα τα λίγα λεπτά....τα δευτερόλεπτα.....Να ακούς την ίδια σου την ανάσα.......Είναι από εκείνες τις στιγμές που θα κουβαλάμε πάντα μέσα μας....ΛΑΤΡΕΥΩ ΤΙΣ ΣΤΙΓΜΕΣ που μπορώ εξ' αιτίας της απόλυτης ηρεμίας να ακούσω το είναι μου.....

Δωσ' μου λόγο να σωθώ....Μεγάλη κουβέντα αυτό....Όλοι μας προσπαθούμε να αγκιστρωθούμε από κάτι....από κάπου που νομίζουμε ότι θα μας βοηθήσει να ζήσουμε...να νιώσουμε...να νικήσουμε τις δυσκολίες.....Αυτό το κάτι για τον κάθε ένα από εμάς είναι εντελώς διαφορετικό...Εξαρτάται από τον χαρακτήρα μας, από τα θέλω μας, από τους φόβους μας.....Ανεξάρτητα από όλα αυτά όμως, όλοι έχουμε ένα κοινό σημείο....ΤΗΝ ΑΝΑΓΚΗ ΜΑΣ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΘΑ ΜΑΣ ΣΩΣΕΙ.....

ΚΑΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΚΛΑΙΝΕ...

κι όμως......και οι άντρες κλαίνε....και κλαίνε με αληθινά δάκρυα...δάκρυα πόνου....δάκρυα θλίψης.....Όταν κάποιος άντρας φτάσει στο σημείο να τσαλακώσει τον αντρικό του εγωϊσμό και την εικόνα του και να αρχίσει να κλαίει, έχουν γκρεμιστεί τα πάντα μέσα του.....Με έχουν στιγματίσει εικόνες που έχω δει με άντρες να κλαίνε από πόνο....ψυχικό πόνο....Θα έδινα πολλά πράγματα να μην το είχα δει  ποτέ αυτό......Είναι αρκετά εγωϊστικό από εμάς τις γυναίκες να επιθυμούμε να κλάψει κάποιος άντρας για εμάς.....Προτιμώ να γελάει κάποιος άντρας μαζί μου από το να κλαίει εξ' αιτίας μου.......

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΑΣ ΧΡΟΝΙΑ- ΕΛΕΝΗ ΒΙΤΑΛΗ

ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ

Άλλη μια μέρα που πρέπει να πάω στη δουλειά...Άλλο ένα πρωϊνό που αγανακτώ να σηκωθώ από το κρεβάτι...Σηκώνομαι πιο κουρασμένη από όταν ξαπλώνω...και πως να μην είμαι έτσι αφού στριφογυρνώ όλη τη νύχτα σχεδόν...τι προβατάκια μετρώ.....τι σκέφτομαι χαρούμενες στιγμές....τι με φαντάζομαι εύθυμη, δυνατή και χαμογελαστή.....ΤΙΠΟΤΑ δεν πιάνει.....Έχω μπει για τα καλά στου λούκι του ρομπότ όπως το ονομάζω εγώ.....Ενσωματώθηκα κι εγώ σε αυτό που ποτέ δεν επιθυμούσα.....Ένα καλοκουρντισμένο ρολόι .......Αυτό τελικά γινόμαστε όλοι μας.....Όσοι έχουν καταφέρει και δεν το ενστερνίζονται, κατά βάθος τους ζηλεύω......Άσε τους άλλους να τους λένε ανεύθυνους...Έτσι κι αλλιώς όλη η ζωή μας από την αρχή μέχρι το τέλος της σχολιάζετε.....
Θα προσπαθήσω λέω κάθε βράδυ στον εαυτό μου να βλέπω πιο χαλαρά τη ζωή...να ρουφάω στιγμές....και;  τίποτα δεν κάνω..η καθημερινότητα με πνίγει και δεν μου αφήνει περιθώρια να βγουν τα θέλω....Αυτό που λυπάμαι είναι ότι .....ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΜΟΥ ΧΡΟΝΙΑ πέρασαν...και ας μου λένε όλοι ότι τώρα είναι για εμένα.......

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΝΗ....

Ψυχή μου μόνη.......Όπως ακριβώς το λένε οι λέξεις...Η μοναξιά της ψυχής είναι αβάσταχτη.....Σκέφτομαι πολλές φορές ότι ίσως...τελικά εγώ έχω κάποιο πρόβλημα....Ποτέ όσο με θυμάμαι δεν ένιωσα χαλαρή, όμορφα...Πάντα μια θλίψη στο βλέμμα, στην ψυχή μου , στο είναι μου...μια θλίψη και μια αίσθηση μοναξιάς που την κουβαλάω σαν δεύτερο δέρμα μου....Ένα δάκρυ μόνιμο στο βλέφαρο, ορατό τις στιγμές που είμαι μόνη και αόρατο όταν είμαι με κόσμο...Εκεί είναι που δίνω ρεσιτάλ ηθοποιϊας.....Ένα γέλιο δυνατό και ένα χαμόγελο ακόμα πιο φωτεινό και ας κλαίνε τα μάτια μου...και ας είναι κενή η ψυχή μου.....Έχω τα πάντα που θα επιθυμούσε ένας άνθρωπος...Την υγεία μου πάνω από όλα, με ευλόγησε ο Θεός και μου χάρισε τη μητρότητα, μια δουλειά που πολλοί θα την ήθελαν, μια δεμένη οικογένεια....Κι όμως.......αυτή η αίσθηση μέσα μου με τρώει....Δεν με αφήνει να χαρώ, να χαλαρώσω, να νιώσω, να αφεθώ, να ζήσω τις στιγμές......Λατρεύω την απομόνωση..τις στιγμές που ζω με το εγώ μου......Η απόλυτη ταύτιση του εγώ μου με εμένα.......

ΨΥΧΗ ΜΟΥ ΜΟΝΗ............

ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΟΥ- ΣΤΕΛΙΟΣ ΡΟΚΚΟΣ( new song 2011)

ΤΟ ΑΝΑΠΑΝΤΕΧΟ...

Πόσες φορές την ημέρα δεν προγραμματίζουμε το αύριο....το μεθαύριο....τον επόμενο μήνα....Πόσες νύχτες δεν καθόμαστε να χαλαρώσουμε υποτίθεται και σκεφτόμαστε τα προβλήματα της καθημερινότητας....Νιώθουμε άτρωτοι...μικροί Θεοί....Ότι κρατάμε τη ζωή μας στα χέρια μας και την καθοδηγούμε εμείς...Στο κάτω κάτω της γραφής η ζωή μας είναι....Πόσες φορές έχουμε την ευκαιρία να πούμε ένα γλυκό λόγο στη μητέρα μας, στα παιδιά μας...στα αδέρφια μας...Και ποτέ δεν το κάνουμε...έχουμε το αύριο....το μεθαύριο.....ΚΑΙ ΤΟΤΕ......Ένα απλό τηλεφώνημα σου ισοπεδώνει τα πάντα....τον κόσμο σου, τη σιγουριά σου...σε κάνει να συνειδητοποιήσεις πόσο άτρωτος είσαι τελικά, πως τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δε θα είναι όπως πριν...Να σκεφτείς πόσο λεπτή είναι τελικά η κλωστή που μας συνδέει από τη ζωή στο θάνατο, από την υγεία στην ασθένεια.... Να κλαις για όλες εκείνες τις φορές που δεν είπες ένα απλό σ' αγαπώ ή που δεν χάρισες απλόχερα μια αγκαλιά ή ένα χαμόγελο.....Να περνάνε  από το μυαλό σου όλες οι στιγμές που έζησες με το συγκεκριμένο πρόσωπο στο παρελθόν...να σου φαίνονται λίγες και να προσπαθείς να θυμηθείς και άλλες και.......ΜΑΤΑΙΑ.......Αυτό ακριβώς είναι η ζωή μας ...μερικές στιγμές ................μετρημένες στιγμές....................................................... Η ΖΩΗ  ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙ ΣΤΙΓΜΕΣ..............