Αναρωτιέμαι συχνά γιατί θα πρέπει τα δικά μου ταξίδια ψυχής να γίνονται όταν δε νιώθω καλά...Λογικά, και τονίζω λογικά, η ψυχή μου έπρεπε να ταξιδεύει όταν ταξιδεύει και το μυαλό και η καρδιά....Αντιθέτως, όταν είμαι στις μαύρες μου καλή ώρα, έχω ανάγκη να αποτυπώσω τη γκρίνια μου, το παράπονό μου, τον  πόνο μου ενδεχομένως...το σημερινό ταξίδι ψυχής έχει χρώμα μαύρο...όσο κι αν προσπαθώ ώρες τώρα να το αλλάξω, δεν τα έχω καταφέρει...το μαύρο υπερισχύει σε όλα τα χρώματα...πήγα να το βάψω κίτρινο...της ελπίδας...ανώφελο...πήγα να το βάψω πράσινο..της ζωής....με τίποτα....πήγα να το κάνω άσπρο...της αγνότητας ..αυτό και αν απέτυχε...πήγα να το κάνω κόκκινο...του πάθους...και ούτε εκεί κατάφερα κάτι....Σκεφτόμουν αρκετή ώρα το γιατί, μέχρι που συνειδητοποίησα ότι  πολύ απλά το μαύρο δεν φεύγει γιατί το προσκάλεσα εγώ......Εγώ με τις σκέψεις μου, τους φόβους μου, την πίκρα μου, το παράπονό μου, τη μοναξιά μου.....Το μόνο που μένει;Να απολαύσω αυτό το ταξίδι ψυχής, να πιάσω πάτο και μετά να αρχίσω σιγά,απαλά και ταπεινά να του αλλάζω χρώμα σιγά σιγά......