ΜΑΝΑ......

Η πιο ιερή λέξη στον κόσμο....Ανεξάρτητα θρησκείας, πολιτισμού....ανεξάρτητα απο μόρφωση και επίπεδο διαβίωσης...Η μοναδική λέξη που προφέρουμε όλοι  όταν αντιμετωπίζουμε ένα πρόβλημα! Λέξη ιερή και μοναδική,...Μια έννοια που βγάζει τα ίδια συναισθήματα σε όλους τους ανθρώπους....ΜΑΝΑ......

 Η ΜΕΛΩΔΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ....

Πόσες φορές δεν είμαστε μόνοι, ή πόσες φορές δεν αισθανόμαστε μόνοι....Πόσες φορές δεν αναζητάμε ένα τραγούδι...μια μελωδία...για να μας κάνει παρέα...να μας κάνει να νιώσουμε....να αιστανθούμε.....να κλάψουμε....να σκεφτούμε....αυτές οι σιτγμές τις ονομάζω " μελωδία της μοναξιάς"......είναι οι στιγμές με το " εγώ μου"  είναι οι σιτγμές που δεν μπορώ να μου κρυφτώ....είναι οι στιγμές που με κάνουν να " πιάσω πάτο" και μετά μέσα από τις στάχτες μου να ξανασηκωθώ πιο δυνατή.......Λατρεύω τις μελωδίες της μοναξιάς της δικής μου ζωής.....

Πόσες φορές δεν μας πνίγει η σιωπή....Η σιωπή τη ψυχής....Η σιωπή της καρδιάς..η σιωπή της ίδιας μας της ύπαρξης....

Πάντα θα υπάρχουν άνθρωποι μονάχοι.....Ένας φόρος τιμής γι αυτούς, για εμάς, για όλους μας.......

Πάντα θα ' μαι εδώ....δίπλα σας....για εσάς....(αφιερωμένο στις μεγαλύτερες αγάπες της ζωής μου....τα παιδιά μου)....

ΟΝΕΙΡΟΠΑΤΗΜΑΤΑ...

ΟΝΕΙΡΟΠΑΤΗΜΑΤΑ...

Έτσι ονομάζω τις διαδρομές που κάνει ο εγκέφαλός μου κάθε φορά που κοιτάζω με τις ώρες τον ουρανό και χάνομαι.....Κλειστό το στόμα και όμως του λέω τόσα πράγματα...τους φόβους μου..τα παράπονά μου...τις λύπες μου...τις ελπίδες μου..τα θέλω μου...τα ΟΝΕΙΡΑ μου...Κι αυτός εκεί κάθε φορά..κάθε βράδυ στο ραντεβού μας...με περιμένει..έτσι το νιώθω...Πόσα όνειρα και ελπίδες και πόσους φόβους μου δεν ξέρει....και απόψε πάλι , θα είναι εκεί..ΓΙΑ ΕΜΕΝΑ!

ΕΡΩΤΑΣ

ΕΡΩΤΑΣ

ΕΡΩΤΑΣ....μια λέξη που την μαθαίνουμε από πολύ νωρίς..Ο κάθε ένας μας βιώνει τον έρωτα διαφορετικά...αλλά πάντα έχει ένταση...πόθο...πάθος...κλάμα...πόνο...ένας τρόπος υπάρχει να μην πληγωθείς...η αυτογνωσία του να μην αφεθείς..νομίζοντας ότι έτσι προστατεύεις εσένα...τον εαυτό σου...τα αισθήματά σου...την καρδιά σου...Όταν είσαι νέος δε σκέφτεσαι ότι ο χρόνος είναι αδυσώπητος...τρώει τα πάντα σαν ένα σαράκι...τρώει τη νιότη σου...τις αντοχές σου...τις ελπίδες σου....Όταν περάσει ο χρόνος και αρχίζει και αφήνει τα σημάδια του καταλαβαίνεις πόσο μεγάλο λάθος είχες κάνει..πως είχες δει την έννοια αυτή που κάνει τους άλλους να ζουν ,από λάθος οπτική γωνία...και τότε έρχεται η ολοκληρωτική ψυχικο-συναισθηματική πτώση...αλλά είπαμε..ο χρόνος κυλάει πάντοτε μπροστά....

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ

ΣΥΖΗΤΗΣΗ ΜΕ ΤΟ ΕΓΩ ΜΟΥ

Πόσες φορές δεν έχει γίνει και αυτό...Δεν είμαι η μόνη που το κάνει..κι όμως, ίσως είμαι από τους λίγους που του αρέσει τόσο πολύ..Κάθομαι και απέναντί μου , κάθομαι εγώ..σκληρός κριτής των πράξεων μου...των σκέψεων μου...των αποφάσεων μου... των επιλογών μου..των επιλογών ΖΩΗΣ! Ο εαυτός μου είναι ο μόνος που δεν μπορώ να του κρυφτώ ούτε για αστείο...κάθεται εκεί και με κοιτάζει αυστηρά..και μου λέει πες τα όλα...πες τα πάντα..κι εγώ σαν ένα μικρό φοβισμένο παιδί, κάθομαι και του μιλάω..λέω τα πάντα και περιμένω τις σκέψεις του ...Προσπάθησα πολύ να τα βρω με τον εαυτό μου...να μάθω να μου αρέσω όπως είμαι...όπως με έφτιαξε η ίδια η ζωή να είμαι...μου χάρισε απλόχερα πολλά πράγματα, συνεχίζει να μου χαρίζει ...αν και πολλές φορές νιώθω αδικημένη....εκεί είναι το μυστικό...να ξέρεις να αντέχεις στις δυσκολίες και να σηκώνεσαι όρθιος και ακόμα πιο δυνατός!ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ λέω συχνά...και το εγώ μου εκεί απέναντι, κάθεται, κουνάει το κεφάλι και μου λέει ΦΥΣΙΚΑ ΑΝΤΕΧΕΙΣ ...αντέχεις ακόμα πιο πολλά.....και αυτό κάνω....σφίγγω τα δόντια και προχωρώ μπροστά, όποιο και να είναι το τίμημα...Συγνώμη εαυτέ μου για όλες αυτές τις φορές που σε απογοήτευσα....δες το απλά ότι όλα αυτά ήταν μαθήματα, μαθήματα ΖΩΗΣ!